Afgelopen vrijdagavond zijn Marc en ik naar het Chassétheater geweest. Inmiddels weet ik de allerkorterste route vanaf de halte in de Sophiastraat, dus de avond is alleen daardoor al geslaagd. Maar de avond werd beter. We hadden kaartjes gereserveerd voor 'de Gebroeders Karamazov', een bewerking door het Rotterdams theatergezelschap (Jack Wouterse speelde onder andere mee) van het gelijk getitelde boek van Dostojevski. We zaten op de eerste rij en dat was een hele belevenis. Ja, Jack is een zwijn en daarom geknipt voor de rol als vader Karamazov. Tevens is hij een fantastisch speler en wanneer je op de eerste rij zit, hoor je dingen die de rest van het publiek niet hoort. Toen het tijd was voor pauze, knikte hij naar ons en sprak: "Koffie". Nou, dat kon hij vast gebruiken. Het toneelstuk was erg erg goed en ik heb genoten. Zodra het toneelgezelschap (waarvan de Vlamingen tevens zeer sterk waren in hun performance) met zijn allen bogen voor ons, het publiek, stonden Marc en ik vrijwel direct op. De staande ovatie was verdiend en de boeketten bloemen, die elke toneelspeler ontving van een Chassé-medewerkster desalniettemin. Dimitri Karamazov, och, wat een edel man, gaf zijn boeket bloemen weg. De dankbare jongedame stond te applaudisseren op de eerste rij en keek hem stralend aan. Dankjewel, zei ze, en even voelde zij zich ook een ster die avond. Toen ze thuis kwam, deed ze haar vader een plezier door het boeket cadeau te doen aan haar moeder. Nu hoefde hij haar niet meer te verwennen dit weekeinde.
Dankjewel Dimitri, voor de bloemen. Ze staan prachtig in de huis.
